CKM

Banja Koviljača jedna je od najstarijih i najposećenijih prirodnih lečilišta naše zemlje. Svoje balneološko jezgro razvila je na padinama Gučeva, nedaleko od Loznice, na desnoj obali Drine.

Iako se nalazi na svega 128 m nadmorske visine, izobilje šumskog pokrivača i blizina vodenog toka uticali su na formiranje posebnih mikro-klimatskih uslova koji pogoduju psiho-fizičkom oporavku posetilaca.

Značaj i lekovitost njenih izvora prvi su prepoznali stari Rimljani, dok je tradicija korišćenja nastavljena vekovima kasnije. Međutim, odlike banjskog centra Koviljača je dobila 1858. godine, kada je podignuta prva zgrada za smeštaj i lečenje gostiju. Od tada kreće period izgradnje, razvoja i afirmacije Koviljače kao balneološkog centra.

Jedan od najglamuroznijih poduhvata realizovan je 1932. godine kada je izgrađen velelepni dvorac „Kur-salon“ za potrebe kralja Aleksandra I Karađorđevića i njegove porodice. Kako je ovo zdanje bilo omiljeno mesto boravka kraljevske porodice, Banja Koviljača je vremenom dobila epitet „Kraljevska banja“. Zbog rojalskog šarma „Kur-salona“, odlučeno je da se upravo u tom zdanju otvori prva kockarnica na Balkanu. Nažalost, „Kur-salon“ podelio je tužnu sudbinu brojnih srpskih zdanja raspadom Jugoslavije.

Iako je od 1989. zaštićen kao spomenik kulture, do početka druge decenije XXI veka, bio je prepušten zubu vremena. Međutim, zahvaljujući lokalnoj inicijativi, 2018. godine izvršena je kompletna rekonstrukcija čime mu je vraćen nekadašnji sjaj i ponovo je oživljen simbol Banje Koviljače.

Danas Banja Koviljača predstavlja moderan balneološki centar koji privlači pažnju ne samo zbog svojih lekovitih funkcija, već i zbog estetike banjskog parka. Banjski park površine 40 ha, dom je više od 80 vrsta drveća koga ukrašavaju travne površine i cvetni aranžmani, čineći ga svojevrsnim muzejem prirode na otvorenom. Gustina zelenog pokrivača pročišćuje i osvežava lokalni vazduh, te je boravak u ambijentalnoj celini Koviljače pogodan za respiratorni trakt i revitalizaciju organizma.

Lekovitost Banje Koviljače leži u njenoj termo-mineralnoj vodi i blatu – peloidu, koji sadrže visoke koncentracije sumpora. Voda pripada kategoriji natrijum-kalcijum-hidrokarbonatnih i veoma sulfidnih hipotermi. Zbog značajne koncentracije sumpora koji daje specifičan miris termo-mineralnoj vodi i lekovitom blatu, Vuk Karadžić je Banju Koviljaču nazivao „Smrdan barom“.

Pogodna je za lečenje reumatičnih oboljenja, post-traumatskih stanja, osteoporoze, lakših oštećenja centralnog nervnog sistema, mišićnih, ginekoloških, kožnih i drugih oboljenja.

Primena različitih metoda rehabilitacije i prevencije (hidroterapije, kineziterapije, peloido terapije, magnetne terapije, manuelne, podvodne i vibro masaže) realizuje se u Specijalnoj bolnici za rehabilitaciju, koja poseduje i specijalno dečje odeljenje.

Turistička ponuda Banje Koviljače i njene neposredne blizine izuzetno je bogata i raznovrsna. Iako je niska, planina Gučevo privlačna je za posetioce zbog gustine šumskog prekrivača, brojnih izvora čiste i pitke vode, memorijalnog kompleksa i rekreativno-pešačkih staza, naročito tokom letnjih meseci. Nedaleko od najvišeg vrha Gučeva, Crnog vrha (779 m n.v.), podignut je spomenik ratnicima izginulim na ovom prostoru, koji su se punih 55 dana borili protiv brojnih i bolje opremljenih napadača tokom Prvog svetskog rata. Spomen je sagrađen u obliku piramide visoke 16 m.

U podnožju piramide je kosturnica u kojoj su položeni kosturi 2.500 vojnika – palih branilaca Gučeva. Istorija izgradnje ovog memorijalnog spomenika, krije neobičnu i donekle zanimljivu pozadinu. Naime, tokom okupacije Srbije, Austrougari su na ovom mestu počeli sa gradnjom spomen-kosturnice u kojoj su nameravali da sahrane svoje ratnike. Nakon završetka Prvog svetskog rata spomenik je dovršen od strane Srba i umesto austrougarskog dvoglavog orla okrenutog ka Srbiji, postavljen je beli orao okrenut prema Bosni. Pored poginulih Srba – branilaca, tu su sahranjeni i austrougarski vojnici.

Tronoša je srednjovekovni manastir smešten u živopisnom i izvorima bogatom predelu Gučeva. Nije utvrđeno čija je zadužbina manastir Tronoša, ali su naširoko zastupljena dva predanja. Po jednom verovanju manastir Tronošu sagradila su braća Jugović. Po drugom, donekle rasprostranjenijem verovanju, smatra se da je manastir zadužbina kralja Dragutina i njegove supruge Kataline.

Po osvajanju Podrinjskog kraja, opčinjen njegovom lepotom, kralj Dragutin odlučio je da podigne jednu od svojih najlepših zadužbina – manastir Tronošu. Smrt ga je pretekla u toku same izgradnje, pa je njegovo ktitorsko dela dovršila kraljica Katalina. Manastirska crkva Vavedenja Bogorodice zidana je u stilu raške škole, a tokom istorije je više puta stradala i obnavljana. Tvorac velikog rečnika, sakupljač narodnih pesama, pripovedaka, poslovica i zagonetki – Vuk Karadžić, svoja prva slova je naučio u manastiru Tronoši. Stoga je manastir rešio da se oduži reformatoru srpskog jezika izložbenim prostorom posvećenom školovanju mladog Vuka Karadžića.

U jugozapadnom delu Jadra, par kilometara od Banje Koviljače, nalazi se Tršić, rodno selo Vuka Stefanovića Karadžića. To je mesto inspiracije, nadahnuća i novih vidika. Mostom preko potoka Žeravije, strmom stazom, stiže se do restaurirane rodne kuće velikana koja je postala Vukov memorijalni muzej. Kraj muzeja nalazi se amfiteatar u kome se svakog leta održava Vukov sabor, manifestacija kakvih je malo u svetu. Uz prekide, ova manifestacija tradicionalno se održava od 1933. godine. Tršić, kao etnografski muzej pod vedrim nebom sačinjen od 35 objekata  narodnog graditeljstva, stavljen je pod zaštitu zakona.

Iz Banje Koviljače se brzo stiže u Loznicu, rodno mesto geografa Jovana Cvijića. Kao grad na granici dva carstva koje je delila reka Drina, u surovoj istoriji često je rušen i obnavljan. Danas predstavlja grad sa nekoliko opština, uređenim centrom, prostranim trgom, pešačkom zonom i negovanim parkom. Prepoznaje se po Vukovom domu, Muzeju Jadra, crkvi Pokrova Svete Bogorodice, Galeriji Miće Popović i Vere Božičković Popović, spomenicima Filipu Višnjiću, Stepi Stepanoviću, Jovanu Cvijiću i Vladi Zeževiću.

Posebnu prirodnu i turističku vrednost kako Loznice, tako i Banje Koviljače, predstavlja reka Drina, desna i najveća pritoka Save. Stanište je različitih vrsta riba, te predstavlja raj za ribolovce i ljubitelje ihtiofaune. Na Drini se organizuju brojna takmičenja u sportovima na vodi, a naširoko je poznata Drinska regata, koju posećuje veliki broj učesnika i posmatrača. Priobalje Drine kraj Banje Koviljače ima uređenu plažu, koja je izuzetno posećena u letnjim mesecima od strane turista, izletnika i meštana.

Ukoliko želite da posetite sve ova znamenitosti i potreban vam je smeštaj u Banji Koviljači možete posetiti sajt sobe-smestaj.com i lako izabrati kategoriju smeštaja koja vam je po volji.